تن ها

کلید آلتت
آلتت
قفل
کلید
و حرف زاده شد
فک
تکان خوردن
دست
شانه ها
شروع و تمام شدن

و شکست در

از قسمت سوراخ

عبور

سنگریزه
آب
ناظری که می گذرد
و ساعت
روی دوازده دست کوتاه ِ بی صدا
بی حرکت
یک روز
دو روز
و چیزی نمانده به رفتن
شاعر
تنها ست
می ماند و
نمی داند
و ناظر
دختر کوچک افغانی
روی پل
غریق تیک و تاک ساعت
ساعت ها ست

شنیدن یا تنهایی

خندید
نه برای اینکه خندیده باشد
قدم زد
جلو و
عقب رفت
به چیزی شک داشت
جلو ، جلو
و عقب ، عقب رفت
خطوط منتهی به افق در هم لغزید
یکی شد
کسی لکه ای نبود

سکون

پشت چراغ قرمز
ساعت ها
سال ها
اسمی نبود
چیزی برای نامیده شدن
رنگی
خنده ای
درخشیدنی
یا پرنده ای برای دیدن
که روز ها می گذرد
سرخ و برازنده
تنها
همچون تب
برای ما یا بیمار

دنیا شده بود