اجرا

حس گرفته ام
حس گرفته ام و تمرین می کنم
باید نقشم را خوب پیاده کنم
کلنجار می روم
می روم و می آیم
دور سن می پیچم
حس گرفتن ... اوه
باید مناسب صحنه باشم
یک صورتک؟
نه نه
یک من دیگر
برای مناسب بودن
کافی است؟
پیاده می شوم

...

صداهایی می شنوم . صداهایی که کسی نمی شنود. صداهایی که فقط مال من است. مثل صبح روز جمعه ، درست وقتی که همه خواب اند، از خواب بیدار شوی و یک پرنده ببینی ؛ بی خیال ، خال آسمان

آه

:( حوری ی ی

چی بگم بهت ؟

... جواب همه ی حرف های من سکوته

مهمان سیاه

مهمان ها می آیند و می روند . می خندند ، می گریند ، تاسف می خورند. به عکس روی ترمه نگاه می کنند ، وسط شمع ها . تسلیت می گویند و امیدوار ملاقاتمان در روزهای شادی اند. می گویند می خواهند عروسی من بیایند. مرا به مادرم سفارش می کنند که بی حساب و کتاب کاری نکند یا به بادم ندهد. با صدای قرآنی که پخش می شود سر تکان می دهند ، حلوا می خورند یعنی دارند افسوس می خورند . از سرما می گویند. خودشان را لابه لای پالتوهای پوست و چرم مشکی می پیچند و خداحافظ ، غم آخرتان باشد ، بقای عمر شما ، خیلی زن مهربانی بود ، چقدر دلسوز بود . بود ؟ حالا چی؟

نمی بینمش . نیست ؟ می دانم که نمی بینمش؟

کِی

گونه های قشنگش را کِی ببوسم
کِی زنگ می زند حالم را بپرسد
هروقت

موهاش را باید کوتاه کنم
ببرمش حمام
. لباس هاش را بپوشانم

، خسته بشود ، غصه بخورد
همیشه

باید سیگار بکشد
. من ، یواشکی

کِی خشک می شود بغلش کنم
بوش کنم

:(( حوری ی ی ی ی ی ی

رفت . مامان بزرگ کوچولوم تو برفا رفت

..

:((