...
صداهایی می شنوم . صداهایی که کسی نمی شنود. صداهایی که فقط مال من است. مثل صبح روز جمعه ، درست وقتی که همه خواب اند، از خواب بیدار شوی و یک پرنده ببینی ؛ بی خیال ، خال آسمان
سنجاقک پشت نارنجی/ گودالی از مرگ/ اینجا همین ها هستند/ و من هنوز/ با مانتوی ارغوانی و سینه ریز سبز/ نشسته ام روی نیمکت/ و برای تنوع/ از رو به رو ، به خود می نگرم
4 Comments:
: )
آقای رویایی چیزی نوشته اند در مدح نوشته ی شما خانم ماه. اینجا می گذارمش.
از دفتر « لبریخته ها ی صبح پاریس»
آسمان ِ خالی از پرنده
آسمان ِ بی پرنده
آسمان ِ بی پر از پرنده
آسمان ِ بی پر
آسمان ِ بی پرند
آسمان ِ بی
آسمان ِ با
آسمان ِ با ل
آسمان ِ خالی آسمان ِ خا ل
آسمان ِ یک پرنده
یک پرنده خا ل ِ آسمان
و تمام ِ آسمان ِ بی پرنده مثل یک پرنده خا ل ِ آسمان
خال ِ یک پرنده آسمان خیال ِ یک پرنده آسمان
یک پرنده درخیا ل ِ آسمان
یک پرنده یا ل ِ آسمان
آسمان خیال ِ یک پرنده
در خیا ل ِ یک پرنده آسمان
بی یک آسمان پرنده
با یک آسمان پرنده
آسمان ِ بی
آسمان ِ با
پائیز 1369
این هم لینکش.
http://royaee.malakut.org/archives/009121.html
علامت غم واین صوبتها
دوست داشتنی بود
مرسی
لینکت کردم
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home