سفيد بين بقيه ي رنگ ها

هستم و هنوز هم گاه گاهي نفس مي كشم تو تنگناي تيره ي خلاء هاي گاه به گاه . پائيز و روز هايش پر رنگ تر ؛ جاندار تر و نارنجي تر مي شود . و من به فكر تنفس هاي عميق تر در هواي تازه نيستم يا به فكر آزادانه تر انديشيدن يا زيبا تر مردن و خلاصه تخيل كردن
كاري پيدا كرده ام ؛ توي يك مهد كودك خصوصي و فردا قرار است اولين روزش باشد . نمي دانم چه مي شود و سازگاريم با محيط و وظايف دقيقم چيست . تنها مي دانم همه ي چيز هاي سفيد را دوست دارم ؛ بستني ؛ بچه ها ؛ پنبه ها ( بعضي آدم ها شبيه پنبه اند ) ؛ پرنده ها ؛ ديوار ها و خب چند چيز واقعن سفيد ديگر

تنفس

احساس ِاز دست دادن
احساس
از دست
دادن


فریاد
صفر
خط ممتد
خلاء

ماشين کوچک من؛ بیژن زخمی

توی شیشه ی ماشین خودم را نگاه می کنم . از این تو ، توی ماشین ، هیچ چیز جالب نیست . نه رهگذر ها ، نه ماشین ها که از هر طرف احاطه ات کرده اند ، نه شهر و چراغ هاش ، نه باد و نه من
باید بروم . باید ماشین را جایی پارک کنم و باد بارانی را که دیگر صورتم را مهربانانه نمی نوازد لمس کنم، مثل قبل ، پیاده و بدون گاز. امروز از ته دل با خودم گفتم اینجا چه جای بدی است . عصبانی نبودم . فقط فهمیده بودم که ماشین ها عصبانی و به درد نخورند. شهر ماشین ها هم جای من نیست ولی متاسفانه باید تحملش کنم



پ.ن : حالا که دارمش کم کم و خوب می فهمم که برخلاف تصور کودکانه ی من داشتنش موجب راحتی و آرامش بیشتر نیست