ماشين کوچک من؛ بیژن زخمی

توی شیشه ی ماشین خودم را نگاه می کنم . از این تو ، توی ماشین ، هیچ چیز جالب نیست . نه رهگذر ها ، نه ماشین ها که از هر طرف احاطه ات کرده اند ، نه شهر و چراغ هاش ، نه باد و نه من
باید بروم . باید ماشین را جایی پارک کنم و باد بارانی را که دیگر صورتم را مهربانانه نمی نوازد لمس کنم، مثل قبل ، پیاده و بدون گاز. امروز از ته دل با خودم گفتم اینجا چه جای بدی است . عصبانی نبودم . فقط فهمیده بودم که ماشین ها عصبانی و به درد نخورند. شهر ماشین ها هم جای من نیست ولی متاسفانه باید تحملش کنم



پ.ن : حالا که دارمش کم کم و خوب می فهمم که برخلاف تصور کودکانه ی من داشتنش موجب راحتی و آرامش بیشتر نیست