چه راه دور ، چه بی تاب

می خواهم خواب ِاقاقیاها را بمیرم

خیال گونه
در نسیمی کوتاه
که به تردید می گذرد
...
می خواهم نفس ِسنگین ِاطلسی ها را پرواز گیرم

در باغچه های تابستان
خیس و گرم
به نخستین ساعات ِعصر
...

احمد شاملو


رفته بودیم برای گرفتن بلیط و تماشای «مجلس شبیه » توی سالن اصلی تاتر شهر . دو ساعتی مانده بود به شروع و با رای سه به یک ، کافه گودو محلی شد که با توافق ما قرار بود وقت خالی مانده ،با صحبت از سبک ها و مکاتب هنری و خوانده ها در مورد کار جدید بیضائی سپری شود
اما نمی دانم دیگر آوای کدام درد نهفته باید جلومان نواخته و شنیده می شد . ما آنجا بودیم و بی اینکه خواسته باشیم،نگاه می کردیم که این بار،آن دختر ناشناس مثل کفتر ِنامه رسانی که پاش توی دام ِصیاد اسیر باشد و پرپر بزند ، بعد از اینکه نامه اش به دست همه رسید ،توی کافه گودو ، پرید . درد نواخته شد و قبل از اجرای همه ی پرده ها و تعبیر کابوس ها آن کفتر ناشناس رهید

پ ن :تصویرهاش از ذهنم پاک نمی شه. توی اون نامه که برای چند لحظه دستم بود خوندم که با خوردن ...تا پروپرانولول ِچهل خودکشی کرده . لحظه هایی که ته کافه ، روی زمین دراز کشیده بود و می لرزید و ما هیچ کاری از دستمون برنمیومد، لبخند رو روی لبش می دیدم . امیدوارم روحش در آرامش باشه