حجم پشت پیله

یادت می آید صدایش آنقدر ملایم و ناراحت می شد که مجبور بودی برای تمرکز حواس یا اصلا شنیدن حرفش هر جمله را و خصوصا کلمه ی آخری را دوباره با خودت تکرار کنی . شاید هم تقصیر صدای او نبود . تقصیر تو بود که دیگر حرف نمی زدی یا اصلا چیزی به نظرت نمی رسید که بگویی . بدتر از آن او عاشق حرف های عاشقانه بود و تو گاهی آنقدر مکث می کردی که نمی دانستی چطور و از کجا باید شروع کرد

هر بار که با برخوردی جدی سر موضوع های تکراری به قول تو دیگر هیچ چیز مهم نبود، می توانستی دوباره برای خودت دل بسوزانی و سرزنش کنی . پشت میز پوشیده از کتاب و کاغذ لم می دادی و وقتی از روی اجبار بلند می شدی تازه می دیدی چند منحنی پیچ در پیچ رو سفیدی میز تو زق میخورد و کاغذ ها را هم با حرف های تلمبار شده ی دلت سیاه کرده ای . بعد از این کار ها بود که می شد مثل بچه ی سمجی که با همه قهر است لباس بپوشی تا سر به زیر آسفالت ها را لگد کنی و خانه که آمدی ، مادری شوی که دوباره پشت گوشی تلفن با اخم و لبخند می خواهد برای صدمین بار بگوید دیگر تکرار نشود و یقین دارد که می شود