قبل از انقراض

یک زن می رود
بالای کوه می رود
و روسری اش را به باد می سپرد
و کلاه گیسش را به باد می سپرد
و تنهایی گام هایش را به باد می سپرد
...

ا. روشن



مقنعه را می کشم سرم و می خندم .با پیس پیس عطر عجیب فرانسوی بیدار ِبیدار می شوم و فکر می کنم به تریبونی که رو به روی مان ،شاید سه فصل را به انتظار یک سوال خوب می نشیند و خودم که تمام تابستان برای آمدن گاری ِگل های بنفش ِچوبیم از جاده های پشت کوه ها ،نشستم
دست های وحشی و بوسه های وحشی و خوب ،همه چیز با این بوسه ها زیبا می شود.ما خوشبخت نیستیم اما تابستان فصل گرده افشانی خیلی هاست و پاییز فصل من

این جور مواقع است که سرخوش قدم می زنم و با مهر بی اندازه ،کتاب می جَوَم و قبل از انقراض ،آبستن عشقمم . چی چی می گویم!؟