مرثیه ای برای نویسنده

زمان هم سو با باد
همسو با ناتوانی پاهای کودک
می لرزد
نادان
نفس بکش
قلب خواننده ضعیف است
نویسنده تشنه است
( لحظه ای برای زنده ماندن نیست)

پائیز صبورانه عریان می شود
و دست های تو
در ذهن بی گناه من
می روید
هرزه گرد نادان
با چشم های تلخ
برای مرگی ساکت و رمزآلوده
و نویسنده ی غمگین شعر ها
معبدی بساز