یادش بخیر؛ مرد تاریکخانه

زکی! مردن هم جدی نیست، شاید از هر کار و هر چیز دیگری کمتر جدی باشد

صداق هدایت

سیاه بود روز هایی که کتاب هاش را می خواندم. روز های نوجوانی که آسمان تازه بی ستاره شده بود و بی ماه. نبوغش به شگفتی ام می انداخت و بیشتر خواندنش درد و لذت بیشتر بود. هر روز منزوی تر از قبل می شدم و فریاد خانواده را به آسمان می بردم؛ آسمان خالی ما ، که تنها توش صدای جیغ بوف تنهایی ها بود. زمینش هم پُر؛ تلخ؛ ویران
پدر می گفت: از هر نویسنده یک کتاب بخوان. نباید که هر چی نوشته بخوانی! این طوری فکر می کنی فقط همین بوده

گوش من هر چه دلش می خواست می شنید: صدای جیغ بوف در تاریکخانه؛ شبانه، مردی سر راه خونسار که خودش را در پالتوی بارانی سرمه ای پیچیده و کلاه لبه بلندش را تا روی پیشانی پائین کشیده ... چه خدایی بود در دنیای بی خدام

پ.ن: امشب پنجاه ‌و شش سال از ‌خودکشی صادق هدایت؛ پدر داستان نویسی کوتاه ایران می گذرد. یادش گرامی، فرزندان نخبه اش افزون و دشمنانش بیش