من يك كنياك دوبل مي خورم با يك قهوه

مي گويم خود را در ظهر يك تابستان داغ، توي اتاق خواب ، از پنكه ي سقفي بياويزم بهتر است يا عريان از بالا بلند كوهي پوشيده از برف ، سُر بخورم؟ مي خندي، چيزي نمي داني و معلوم نيست سينه اي كه مدام در كنارت پر و خالي مي شود از حباب هاي هوا، كِي تهي مي شود از تو

به نظر مي رسد اين حرف ها براي روز مبادا ست ، اما. وقتي مهم نبود كرممان لاي كدام كتاب، پيله است يا پروانه و نمي ديدي ديگر لبان مرطوبمان چطور مُهر مي زده ست بر لب هات . فعلن ما الكي زنده ايم و به هزار دليل ِنامرئي با هم.و اين دست ها به جاي لمس ذرات تنهايي، جوياي عشقي بيشتر است ؛ بيش از قبل، حالا