حتی خُردترین غبار

خم می شوم
می سایم پنجره را با پیشانی
شیشه آب می شود
...

مایاکوفسکی


با نوک بینی ِسرخ و یخ زده ، به زور خودم را از صندلی و تاکسی بیرون می آورم و مثل حیوان باران خورده ای که شکل عجیبی پیدا می کند ، با گردنی خموده و چشم هایی گشاد ، از خیابان مملو از آلات و اسباب تردد می گذرم و از احساسات خودم نیز
حالا می دانم سخت نیست با این کوتاهی روز و مه آلودگی شب، بی صدا ، پی ِخواستنی های آسانم بگردم و تلخ کامی ناگزیر گذشته را چون زهر زنبوری از زیر پوست جدا کنم و به زندگیم ادامه دهم . می بینم آرامم ،و با چشم های یک جانور خیس ،خیره به آدم ها و عبور تندشان و بی احساس پشیمانی از آن روز های ضروری ، مثل باریکه های شکم برآمده ی آب جوی ها که رها نفس می کشند و بخار دهانشان بالا می رود ، بی تردید ، از تمام خاطرات می گذرم

یادتان هست آینده چگونه بود!؟