برای دست های جوهری

می خواهم خدا را
توی بغلت پرپر کنم

می خواهم کاری کنم
که خدا مرا ببرد توی لباس های تو
و تو
توی لباس های پاره پاره ی من
دنبال خودت بگردی

آن همه جوهر چرا یادم رفت
دست های جوهری ام را

به زندگی ات بکشم؟

(آنهمه جوهر،عباس معروفی)

بابک دعوتم کرده به نوشتن از <عباس معروفی> عزیز. مصاحبه ی پنج شنبه روزنامه اعتماد را با ایشان حتمن خوانده اید. اگر نخوانده اید اینجا ست. نمی دانم از چه بگویم. حرف ها زیاد است. اما شاید بشود با یقین گفت معروفی عزیز دست های جوهری اش را به زندگی خیلی های ما کشید و تا آینده های دور و نسل های بعد هم از جوهرش لذت خواهند برد و از رویاگونگی داستان هاش و بوی شبیه برگ نارنجش شب هایی مست خواهند ماند

من هم مثل بابک از دوستانم آیدین، زینب، سمانه، کتابیسم و دازاین، دعوت می کنم که چند خطی از ناگفته هاشان را درباره ی عباس معروفی بنویسند


دستم را فشار داد و رها نکرد، و من لرزش قلبش را در دستش می شنفتم. گذر زمان را گم کرده بودم و نمی دانستم چه کنم. به طرف پنجره رفتم، پشت میز همیشگی ام نشستم و وقتی برقرار می شدم، احساس کردم همچنان ایستاده است. با سر تشکر کردم، نشست. نیم خیز شد و باز نشست. استکان قهوه اش را به نشانه ی تعارف به طرفم بالا گرفت و یک جرعه سر کشید. شاید هم یعنی به سلامتی شما
(پیکر فرهاد،عباس معروفی)