دو سالگی

کمی بعد از نیمه شب ِامشب، ماه کولی دو ساله می شود. سن کمی است ولی همین هم برای خودش زیاد است و برای نویسنده ی بی صبر و طاقتش، که همیشه در زندگیش از این شاخه به آن شاخه پریده، رکرد خوبی است

ممنونم از همه ی دوستانم، که در این دو سال همراهم بودند. بعضی ها را زود از دست دادم، برای زبان تند و رکم ، یا میلم به در خود بودن و مطابق دنیای ذهنی ام زیستن، که خُب شاید چاره ای نبود. بعضی ها؛ بیشترشان، با بی طاقتی هایم صبوری کردند و همراهم آمدند. با حرف های آدمی در خالی اتاق اش، به حرف هاش با خودش، حرف زدند و گوش سپردند. و چقدر خوشحالم از هنوز بودن شان
از دوستان قدیمی عزیزم بابک با جمله های نیچه ای اش، سمانه و کمک ها و بخشندگی هاش، زینب با حرف های تنهایی و مراقب بودنش، و دوستان جدید عزیزم ؛ نگین، لات اینترنتی، میثم، پشه خوشبختی و خیلی های دیگر که اسم نمی برم برای حضور و همراهی شان متشکرم
در این دو سال، زود و ساده زمان گذشت. من، ماه کولی، ... سخت بزرگ شدم؛ خنده هام، تنهایی هام، نوشته هام، دوستی مان

----


و من در پس چیزهای ساده پنهان شده ام تا بگردید
و پیدایم کنید
اگر مرا پیدا نکردید، چیزها را خواهید یافت
دست های شما آنچه را که من لمس کرده ام
احساس خواهد کرد
و مسیر دستان مان از هم عبور خواهد کرد
...
هر واژه روزنه ای است
برای یک دیدار(که اغلب به روزی دیگر
(می افتد

یانیس ریتسوس