من ِ جدید ، محیط ِ جدید ؟

چقدر کار هست برای انجام دادن . دیدی تا وقتی تصمیم می گیری به انجام بخشی از کارهای روزانه ات و دست از بی خیالی و راحتی یا تنبلی فصلی بر می داری چه اتفاقی می افتد ؟ مثل وقتی که باید اتاق یا خانه ی شخصی ات را بعد از مدت ها تمیز و مرتب کنی . یا وقتی یک دفعه چیزی تو را مجبور کند به بیشتر فکر کردن در مورد خودت . وقتی مواجه شوی با این که فکر و ذهنت را نوعی غبار نامرئی پوشانده انگار. پوسیده شده ای . وقتی فکر کنی باید کمی تغییر ایجاد کنی در خودت و اطرافت . این موقع ها آدم با برداشتن اولین قدم و هر چه جلو تر می رود ، بیشتر ، وزن کار را حس می کند

من الان این احساس را دارم . احساس هول و ترس از اینکه به همه ی کارهام می رسم یا نه . با خودم فکر می کنم کِی می رسم . باید زود تر برسم و ذهنم سریع تر کار می کند ، مدام ایده آل سازی می کند ، فاصله ام را از این جا که هستم تا آن جا که باید باشم و صورت های مختلف ِشکل ِدیگر شدن را بر آورد می کند و آشفته می شوم . قلبم هم تند تر می زند

حتمن تو هم حدی از احساس من را تجربه کرده ای . اگر تجربه اش کرده ای ، در این جور مواقع فکر می کنی می توانی تغییرات دلخواهت را پیاده کنی ؟ اصلن کاستی هایی که در زندگی یا اطرافت می بینی پتانسیل تغییر دارند یا نه ؟ اگر دارند چطوری ؟