انطباق

حسابی پائیز شده . نشسته ام پشت میز از صبح و کتاب می خوانم . از لای کتاب هر از چند گاهی برای فکر کردن و تعجب کردن ، چشمم سمت پنجره می رود ؛ هی... ، چقدر پائیز شده . پائیز که می شود انگار از نوشتن می ترسم . می ترسم خودم را لو بدهم . لو دادن یعنی از زندگی خصوصی گفتن . با خودم می گویم نمی نویسم اصلن . نقاشی می کشم . می روم رنگ ها را می آورم . آب می آورم . مقوا و قلمو و مداد می آورم و یک لیوان چای . کتاب ها را هم از روی میز بر می دارم و ضبط را با صدای ملایم ، طوری که فقط شنیده شود ، روشن می کنم . با خودم حرف می زنم و می کشم

مدتی به همین شکل می گذرد ولی فقط مدتی . بعد ، مثل یک کودک سر به راه و رام شده ، لباس می پوشم ، کیفم را با کاغذ و رنگ و بقیه ی چیز ها پر می کنم و می روم . به خودم می گویم زود ِزود بر می گردم