ما و آدم ها

آدم های به ظاهر شُل و وا رفته ، و کسانی که در باطن هیچ ایده ای ندارند برای لحظه ی حاضری که به ثانیه ای می گذرد ، و نگاهی از مقابل خودشان بر کلیت خودشان ، بر رفتار و اطوار شان ، احتمالن مشغول هضم گره های نامرئی یا مرئی و درونی یا بیرونی پیچیده اند . توده های پیچ پیچ زنده گی آشفته ی شهری . درگیر یک کار بزرگ و احتمالن همیشگی . چیزی که شاید برای تو ساده باشد ولی از نگاه تو فعالیتی ست که غیر ممکن است روزی برا شان تمام شود

به خودت بگو از آدم های اطرافت چه می خواهی ؛ تاثیر گذاری ؟ انرژی زا بودن ؟ حیات ، عشق یا احساس ، تامل ، تعمق ، شفافیت ، خوبی ، همراهی؟

همه ی آنچه از دیگران می خواهی بنشان روی شانه هات با همه ی وزن شان و خوب ببینشان . قیافه ی خودت را از بیرون با همه ی آن ها روی شانه هات . بعد برو به یک مکان مرتفع ، حتی شده توی خیالت ، مثل همیشه بلند پرواز باش و به بلند ترین نقطه برو . جایی در معرض باد باش و همه ی این سنگینی را ، با هر چقدر وزن ، از روی شانه هات رها کن . بایست و نگاه کن آن ها را که از سر شانه هات به زیر می لغزند و در لحظه ، دور و دور تر می شوند . اگر نتوانستی و خواسته های سنگی ات روی شانه هات چسبیده بود ، خودت را بلغزان . مرگ یک تکه سنگ ، واقعن چیز بدی نیست