هوای ابری

بیشتر اوقات ذهنم درگیر فکر کردن به یکی دو چیز اساسی است. یکی دو چیز اساسی زنده گی، برای زنده گی کردن. برای روز های تنهایی و آینده ای مبهم و محو. درگیر بودن به کاری آدم را حسابی خسته می کند و گاهی هیجان زده. تصمیم برای انجام دادن کارهای مثبت و بی توجهی به قسمت خالی اشیا هم، وقت و انرژی زیادی می گیرد. آن هم برای آدم هایی مثل من که چشمشان به دیدن کاستی ها عادت داشته. همیشه برام نبودن چیز یا کسی از بودنش پر رنگ تر بوده و شاید تیغ تیز نا ملایمات اولیه دیدم را واژگون کرده. برای من تخریب کردن حال برای رسیدن به چیز بهتر کار ساده ای ست، کتمان کردن وضعیت گذشته ام کار ابلهانه ای و ندیده گرفتن واقعیت های ناخوش آیند یا خوش آیند روزهای رفته غیر ممکن ترین کار ممکن

برای آدمی که تنهاست شاید چیزهای زیبا جلوه ی بیشتری داشته باشد و چیز های زشت هم و برای آدم تنهایی که بخش خالی زنده گی و نداشته هاش پر رنگ تر است، چیزهای زشت و کم بیشتر آزار دهنده می شود

خوب، این روزها با فکر کردن و بو کردن تمام ثانیه های گذرنده توی تنهاییم زنده ام ولی فعلن زنده گی نمی کنم

پ.ن: این شعر از فخری برزنده را هم بخوانید. کولی شرقی عزیز به من معرفی اش کرد. خیلی زیبا ست و خیلی عجیب مطابق با احساس این روزهای من