نردبان

از نردبان بالا می رود
دست هاش را بلند می کند
روی نوک پا
و می کشد روی پوست غول
: فرشته ی کوچک
بمان

داستان طولانی نیست
غول ها همیشه بی صبر می روند به شهر اسطوره ها
می شوند خدا ی نوک کوه ها و تپه ها
و فرشته ها هم

بی صبر

می روند بچکند توی شیشه ها
بریزند به رودخانه ها و
به سمت دریاها
. حتی هم پای تشبیهی با اقیانوس ها

با دور شدن از زمین
و نزدیک شدن به آسمان
همه چیز به دنبال هم کم رنگ می شود
تصویرها پشت ابرها محو می شوند

موزیک هم نمی نوازند آخرش
کلاغی قار ی می زند به جا ش و می پرد
تمام