روایت
هی ! برو ! ماه ، ماه ، ماه
صدای پای اسب می آید
فدریکو گارسیا لورکا
posted by ماه کولی @ 5:10 PM
سنجاقک پشت نارنجی/ گودالی از مرگ/ اینجا همین ها هستند/ و من هنوز/ با مانتوی ارغوانی و سینه ریز سبز/ نشسته ام روی نیمکت/ و برای تنوع/ از رو به رو ، به خود می نگرم
3 Comments:
این همه به آسمان نگاه کردیم و ندانستیم
ماه نقطه ی آخر دنیاست
و این هوای کوچک
دل شوریده هایمان را جا نمی دهد دیگر
.....
لینک های وبلاگت کجا رفت؟
آن ماه نیست
دریچه ی تجربه است
تا یقین کنی که در فراز این جهاز شکسته سکان نیز
آنچه می شنوی
ساز کج کوک سکوت است
تا یقین کنی
*شاملو
رفت تو سیاهی آسمان
کج سوت ستاره های هم جوار من
با طغیان یک اسب
رمیده
کولی جان
از ذهن نوشتم شاملو را.شاید پیش و پس بود. بود؟
ممنونم.
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home